روانشناسي

درمان افسردگي در سالمندان با روش‌هاي پيشرفته: TMS، نوروفيدبك و لورتا امكان پذير است. افسردگي در سالمندان به عنوان يك مشكل جدي به رسميت شناخته شده است. براساس گزارشات CDC (مراكز كنترل و پيشگري از بيماري) 7 ميليون سالمند در سنين 65 به بالا يا حدود 17 درصد از اين گروه سني به اين بيماري مبتلا هستند.

تعداد قابل توجهي از آنها اولين بخش افسردگي شان را پس از 60 سالگي تجربه كرده اند. متاسفانه سالمندان بالاترين نرخ خودكشي را در اين گروه سني دارند.

افسردگي در سالمندان

افسردگي در سالمندان علائم متفاوتي نسبت به افسردگي در جوانان دارد، و معمولا به علائم طبيعي پيري نسبت داده مي شود. بنابراين، بيشتر سالمندان و اعضاي خانواده هايشان اين بيماري را به رسميت نشناخته و در پي درمان آن نيستند. خبر خوب اينكه: به محض تشخيص افسردگي در سالمندان (به مانند گروه هاي سني ديگر) اين بيماري قابل درمان است. در واقع بيشتر سالمندان زماني كه درمان را شروع مي كنند رو به بهبودي مي روند.

نگاه هاي متفاوت نسبت به افسردگي پس از 60 سالگي

بسياري از افراد افسردگي با غمگين بودن را يكسان فرض مي كنند، و اين مسئله كه احساس غم مداوم يكي از علائم معمول افسردگي باليني مي باشد، بسياري از سالمندان افسرده احساس غم خاصي نمي كنند اما افسرده هستند. علائم معمول در سالمندان شامل تحريك پذيري، بي قراري، از دست دادن علاقه به انجام فعاليت ها، خستگي، مشكل در داشتن تمركز، تغيير در اشتها، از دست دادن حافظه يا سردرگمي، دردهاي مزمن كه با وجود درمان همچنان ادامه دارد. اين شكايات مي تواند منجر به به ايجاد شرايط ديگري از جمله زوال عقل شود. پيچيده تر از اين مسائل اين است كه، بسياري از سالمندان تمايلي به صحبت كردن در مورد احساساتشان ندارند و ممكن است نسبت به افراد جوانتر در مورد مشكلات سلامت روان احساس شرمندگي كنند. اين مسئله مي تواند تشخيص افسردگي در اين گروه سني را با مشكل ويژه اي روبرو كند.

دلايل افسردگي در سالمندان

بسياري از عوامل فيزيكي و اجتماعي در رشد افسردگي سالمندان مشاركت دارند. از جمله:

سابقه شخصي و خانوادگي افسردگي. فردي كه حداقل سابقه ي افسردگي را داشته يا كسي كه سابقه ي بيماري در خانواده اش وجود داشته ممكن در برابر اينكه به افسردگي سالمندي دچار شود آسيب پذيرتر باشد.

كاهش سلامتي. بيماري هاي مزمن يا مشكلات ديگر سلامتي مي تواند منجر به افسردگي شود- به خصوص اگر اين شرايط باعث محدود شدن در عملكرد شخص در انجام كارهاي روزانه شود. حدود 80 درصد از سالمندان حداقل يك مشكل سلامتي را دارا مي باشند، بر طبق اطلاعات CDC، دو سوم از اين افراد با انواع بيماري هاي مزمن زندگي مي كنند. در يك مطالعه منتشر شده در تحقيقات دوران سالمندي، عوامل مرتبط با افزايش خطر افسردگي در سالمندان شامل ضربه ديدن، از دست دادن شنوايي، كاهش حس بينايي، بيماري قلبي، ديابت و بيماري ريوي مزمن مي شود. و مشكلات سلامتي كه فعاليت هاي جسمي را محدود مي كند مي تواند باعث كاهش توانايي هاي شخص براي شركت در فعاليت هاي اجتماعي، اين مسأله منجر به انزواي اجتماعي شخص شود كه خود يكي از عوامل خطر ابتلا به افسردگي مي باشد.

حوادث استرس‌زا و انزواي اجتماعي. از دست دادن همسر، اعضاي خانواده، يا يك دوست قديمي مي تواند باعث به وجود آمدن عم و اندوه پايدار شود. از دست دادن عزيزان مي تواند ساختار اجتماعي فرد را مختل كند؛ با كم شدن تعداد افراد مرتبط با فرد در جامعه، شخص به شدت منزوي مي شود، كه اين مسئله مي تواند باعث تشديد افسردگي شخص شود. بالعكس، شواهد نشان داده است كه سالمنداني كه روابط اجتماعي قوي دارند كمتر به سمت افسردگي گرايش داشته و گرايش بيشتري براي سلامت جسماني دارند.

براي مطالب بيشتر :

منبع : درمان افسردگي در سالمندان با روش‌هاي پيشرفته: TMS، نوروفيدبك و لورتا